“Kom Bolletje, we zetten even je fiets op de kop en dan gaan we even samen die band plakken.”

Mijn ouders vonden zelfredzaamheid belangrijk. Niet in de laatste plaats omdat mijn zus en ik regelmatig lekke fietsbanden hadden en mijn vader er gewoon spuug zat van was om ongeveer drie keer in de week een band te moeten plakken. Hij vond het belangrijk dat we dat zelf konden en ik heb dan ook al jong leren banden plakken.

Je kon een keer ergens met een lekke band stranden en dan was het best handig als je met je bandenplak-setje en het pompje van de fiets zelf de boel even kon maken. Mobiele telefoons waren er nog niet en zomaar bij iemand aanbellen om te vragen of je de telefoon mocht gebruiken was best eng, ook in die tijd al.

Ik kon op mijn tiende een band plakken. Eerst deed mijn vader het voor, de volgende band deed hij het nog ene keer voor, de band daarna deden we het samen en uiteindelijk deed ik het en gaf mijn vader aanwijzingen.

Mijn vader had, en heeft trouwens nog steeds, geen geduld. Hij is het soort man dat in een winkel een volle kar met boodschappen laat staan omdat er voor hem drie mensen in de rij staan die naar zijn idee niet opschieten. Maar als het er om ging om ons iets uit te leggen of te leren dan kon zijn geduld gewoon niet op. Dan nam hij echt alle tijd om iets uit te leggen en nog een keer als je het niet begreep en desnoods nog een keer.

Zelfredzaamheid werd bij ons thuis belangrijk gevonden. Hulp vragen is prima, maar het is goed om het ook zelf even te proberen.  Zo leerde ik al vroeg een stroomstekker aan een snoer zetten, een gloeilamp vervangen, een plank op lengte afzagen en een spijker in een muur staan, maar dat gold voor mijn zus ook. Andersom leerde mijn zus sokken stoppen, een scheur in een broek repareren en een knoop aan zetten en ik ook. Zowel mijn zus als ik konden de meest basic dingen op ons twaalfde wel koken. Daarbij hield er natuurlijk wel altijd een ouder een oogje in het zeil.

Dat we zulke dingen vroeger samen thuis deden heb ik altijd leuk gevonden en ook nu nog vind ik samen met mijn kinderen iets doen heel belangrijk.

We kenden allemaal Pippi Langkous met haar motto “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Zo sta ik nog steeds in het leven en ik heb geprobeerd dit ook aan mijn kinderen mee te geven.