We hebben tweeëntwintig jaar lief en leed gedeeld. We hebben samen drie kinderen opgevoed. We hebben verliezen meegemaakt en we hebben ontzettend leuke tijden met elkaar gehad. We hebben voorspoed gekend en helaas, maar dat hoort bij het leven, ook tegenspoed. Ik hield van haar en zij hield van mij. Ik zou, als het nodig zou zijn geweest, mijn leven voor haar hebben gegeven, ook op die tragische avond dat ik haar los moest laten en haar moest laten gaan.
Als je iemand waarvan je zo verschrikkelijk veel gehouden hebt verliest, dan is de pijn onbeschrijfelijk. Een deel van jezelf sterft. Je hart breekt en je ziel wordt in stukken gescheurd. Een relatie waaraan na tweeëntwintig jaar een definitief einde komt omdat, zoals je het elkaar hebt beloofd, het eindigt als de dood je scheidt.
Als je hart is gebroken, maar je toch nog zo veel liefde te geven hebt, dan kan het zomaar gebeuren, ook al ben je niet op zoek, dat je iemand tegenkomt die je hart weer heel maakt en die de stukken van je ziel weer bij elkaar brengt. Dat je iemand tegenkomt waaraan je je hart weer verliest. Omdat die iemand je raakt door hoe lief ze is, hoe mooi ze van binnen is, hoe zeer ze op je lijkt en omdat ze ook nog zo veel liefde te geven heeft. Iemand waarmee je heel graag de toekomst tegemoet treedt en waarmee je samen verder wilt gaan. Waarmee je nieuwe mooie, en soms misschien ook wel minder mooie, herinneringen wilt maken. Waar je lief, maar ook leed mee wilt delen.
Je kunt, al ben je iemand verloren waar je enorm veel van hield en houdt, toch ook nog een nieuwe liefde tegenkomen. Iemand waarvan je net zo veel gaat houden zonder dat het afbreuk doet aan wat je met de ander hebt gehad. Waarbij de ene liefde niet onder doet voor de andere liefde. Volkomen anders en met een totaal ander persoon, maar ook volkomen gelijkwaardig. Een nieuwe grote liefde in je leven, een nieuwe kans om samen oud te worden met iemand waar je onvoorwaardelijk van houdt.
0 reacties
1 pingback